USA 2013 weergeven op een grotere kaart
Vrijdag 1 februari 2013: Heenreis
Een reis naar de VS heeft heel wat voeten in de aarde. In de eerste plaats kom je het land niet in zonder voorafgaande toestemming. So far so good, we hoeven de reis niet op voorhand te annuleren. Maar die toestemming betekent slechts dat je op het vliegtuig naar de VS kunt stappen; garantie dat je ook daadwerkelijk het land kunt gaan bereizen, heb je daarmee echter niet. Alles hangt af van het humeur van de douanebeamte van dienst.
Na 11 uur vliegen en 1,5 uur in de rij te hebben gestaan, treffen wij nu net de grootste bitch die ze in Houston konden vinden voor die baan. Welcome to the US of A.....!! Als het aan haar gelegen had, waren we meteen rechtsomkeert gestuurd, maar ze kon helaas niets verkeerds bij ons ontdekken. Of heeft zij er soms de hand in gehad dat we ons moeten onderwerpen aan een extra bagagecontrole? Hoe dan ook blijven van de vier uur transfertijd nog maar 1,5 uur over om onze benen te strekken.
De vlucht naar New Orleans duurt maar 45 minuten, eigenlijk te schandelijk voor woorden. We zitten naast Patrick, die heeft opgevangen dat we geen locals zijn en vraagt naar onze reisplannen. Hij is een echte “Nola” (= iemand uit New Orleans) en geeft ons een paar leuke tips voor de stad. Hij feliciteert ons met het te gekke weekend dat we voor de boeg hebben: Mardi Grass (carnaval) en de Super Bowl; het wordt één groot, ongeorganiseerd gekkenhuis!! Eh, yeah sure, joepie......, écht iets voor ons…..
Hoe anders worden we in New Orleans verwelkomd! Doordat het een binnenlandse vlucht is, hebben we geen vervelende controles meer en we worden door vrolijke dames opgewacht die ons kralenkettingen in de kleuren van Mardi Grass omdoen (ook bij John ja….). En overal wordt verwezen naar de Super Bowlfinale die zondag voor het eerst sinds 2005 ('na Katrina') hier in New Orleans plaatsvindt. Ook Greg, de medewerker van autoverhuurder Alamo en de tweelingbroer van Will Smith ('he gets that a lot…') staat ons met een big smile en super klantvriendelijk op te wachten. Het kán dus wel. In een gloednieuwe en comfortabele rode Toyota Corolla nemen we afscheid van ‘m, waarbij hij wat Nederlandse woorden eruit gooit. Topkerel! Homo ook.
Het ontvangst in New Orleans doet ons Houston gelukkig snel vergeten. Als we dan ook nog eens in het donker in één keer ons motel in het oosten van de stad vinden, kunnen we toch nog terug kijken op een goede reis. We zijn precies 23 uur onderweg geweest als we met de koffers ons appartementje binnenlopen.
Zaterdag 2 februari 2013: New Orleans
Het is in de VS – of althans in New Orleans – niet gebruikelijk dat de rijtijden van de bus worden aangegeven. Je weet alleen de frequentie en bij de bus die wij naar het centrum van New Orleans willen pakken, is dat elke drie kwartier. In het ergste geval moeten we dus 45 minuten wachten. Maar we hebben geluk: met 10 minuten is de bus er. We slalommen erop los in dit oostelijke stadsdeel, dus we zien heel wat. Er staan mooie huizen, maar er ligt ook veel braak en vervallen. We vragen ons af of dit nog de gevolgen zijn van orkaan Katrina uit 2005. De bus raakt helemaal vol en is het nu raar om op te merken dat wij de enige blanken zijn?
In Downtown New Orleans lopen we eerst via de drukke Canal Street naar de rivier Mississippi. Er is volop politie aanwezig en af en toe rijdt onder politiebegeleiding een geblindeerde limousine of dito cordon dure auto’s voorbij. We weten dat het een feestweekend is; is Obama hier soms ook? Of kwam Beyoncé net voorbij? Die treedt morgen voor de wedstrijd in het Superdome op.
Het is prachtig, zonnig weer (zo’n 20 graden), al is het windje af en toe wel wat fris. De wandelpromenade langs de Mississippi is omgetoverd tot ‘Super Bowl Boulevard’ en het is er druk. Men is uitgedost in het tenue van het favoriete footballteam, én/of in de kleuren van Mardi Grass. Er treden verschillende bands op, mensen zitten lekker in de zon op het gras en er wordt veel gedronken.
Ook in het French Quarter, de historische wijk van New Orleans, is het enorm druk met feestvierders en muzikanten. De typische Franse balkons zijn veelal versierd in de kleuren van Mardi Grass en bijbehorende maskers. Het is moeilijk voor te stellen dat het hier ook gewoon rustig en idyllisch kan zijn.
Terug bij ons motel ontdekken we het Pandabuffet-restaurant om de hoek. Met z’n tweeën eten en drinken we voor $30 (nog geen € 25) ons buikje vol met Aziatische gerechten en ieder een halve liter drank. Lekker rossig en toch wel moe geworden, hebben we nog een rustig avondje.
Zondag 3 februari 2013: New Orleans
Vandaag hebben we minder geluk met de bus; we hoopten er één eerder te nemen, maar na drie kwartier wachten (in het warme zonnetje, dat wel…), gaat dat niet meer op. Het is minder druk, dus we rijden er nu wel korter over dan gisteren. Het is ‘Super Sunday’: om 16:00 uur wordt in het Superdome stadion de finale van de Super Bowl gespeeld tussen de Baltimore Ravens en de San Fransisco 49-ers. De eindhalte is niet ver van het stadion vandaan, dus daar lopen we eerst naartoe.
Zoals verwacht is het er een gekkenhuis. Supporters in alle soorten en maten en in alle mogelijke uitdossingen staan al te wachten tot ze naar binnen mogen. Er is veel pers; wij zijn op dit moment onderdeel van wereldnieuws. Opvallend is dat de tegenstanders gebroederlijk naast elkaar staan; daar kunnen ‘onze’ hooligans nog wat van leren. We vermaken ons tussen de supporters eigenlijk wat te lang, dus de tweede verkenning van het historische centrum doen we in een wat sneller tempo.
We lopen eerst naar en door het stadsdeel Marigny, een tip die we in het vliegtuig kregen van Patrick. En inderdaad is het een fotogeniek stukje New Orleans met kleurrijke, meestens houten woningen met veranda’s, pilaren en louvredeuren, en veel groen. Het doet een beetje Midden-Amerikaans aan. In het French Quarter is het beduidend minder druk dan gister, maar nog steeds gezellig en kleurrijk.
We nemen rond hetzelfde tijdstip als gisteren de bus terug en weer maken we het onszelf makkelijk bij het Pandabuffet. We zijn vroeg terug in het motel en volgen plichtgetrouw de footballfinale. Het is superspannend; na de eerste helft staat Baltimore ver voor (28-6), maar dan slaat het noodlot toe: de helft van de verlichting in het stadion valt uit. De daardoor noodzakelijke lange spelonderbreking weten de 49-ers goed te benutten; in no time komen ze terug tot 34-29, met nog 4 minuten op de klok. Maar het zijn dan toch de Ravens die met 34-31 aan het langste eind trekken.
Maandag 4 februari 2013: Op weg naar Atlanta
Vandaag beginnen we daadwerkelijk aan onze roadtrip en laten we New Orleans achter ons. De zon heeft plaatsgemaakt voor een dun wolkendek, dus het is er een prima dag voor. De afstand tot Atlanta overbruggen we in twee dagen; waar vanavond ons bed staat, weten we nog niet, maar we denken ongeveer 380 km te gaan rijden en in het plaatsje Evergreen te zullen eindigen.
De eerste anderhalf uur rijden we door een dor en vlak landschap met hier en daar wat moeras-
achtige gronden. Vooral ten noorden van de plaats Mobile verandert dat in meer groen en wat heuvelachtiger. Evergreen bereiken we om half drie. Het is een gehucht en omdat John graag een normale supermarkt wilt in lopen, besluiten we nog iets door te rijden naar Greenville. Dat blijkt een goede gok, want hier is alles wat we nodig hebben in een 'commercial strip' te vinden: accommodatie, restaurants en voor John een Walmart. Een blik op het internet (gratis WiFi bij Burger King....) leert ons dat we bij Quality Inn het beste af zijn, dus daar boeken we een kamer. Die blijkt op stand: gloednieuw, ruim, netjes, mooi en het ruikt lekker schoon. Wat een luxe! Na een boodschap bij de Walmart eten we voor een paar centen bij de - niet zo heel erg geweldige - Mexicaan direct naast het motel.
Dinsdag 5 februari 2013: Naar Atlanta
We hebben vorstelijk geslapen in het twee meter brede King bed en omdat het vandaag Pancake Day is (geen commentaar...) maken we bij het ontbijt onze eigen wafels. Door het tijdsverschil met NL hebben we even tijd om met neefje en zwager te Skypen - al is het om onze wollige meiden even te zien. Maar daarna moeten we echt gaan. We hebben zo'n zelfde dag als gisteren voor de boeg. Het is warm en zonnig als we vertrekken (zo'n 21 graden), maar we weten dat het bewolkt gaat worden en dat er kans is op wat regen. Als we de grens met de staat Georgia passeren, moet de klok een uur vooruit, dus helaas gaat er een uur van onze vakantie af. Het tijdsverschil met NL is nu 6 uur.
Rond Atlanta is het druk aan het einde van de middag, maar we vinden in één keer ons motel in Downtown, gelegen tussen de hoge torens van het Marriott en Hilton, en op loopafstand van alle bezienswaardigheden. Perfect dus. Door het ene uurtje verschil is het al snel etenstijd, maar echt honger hebben we niet, want we hebben goed geluncht onderweg. Op loopafstand is een foodcourt en daar kiezen we voor een snelle Italiaanse hap. Intussen is het donker geworden en blijkt het even te hebben geregend. De ergste buien en veel lagere temperaturen worden donderdag verwacht, dus morgen moeten we het er maar even goed van nemen.
Woensdag 6 februari 2013: Atlanta
Terwijl het noordoosten van de VS zich opmaakt voor de winterstorm 'Nemo', hebben we in Atlanta een schitterende, wolkenloze dag en zo'n 17-18 graden. Het is niet voor te stellen dat het hier morgen de hele dag gaat regenen en de temperatuur keldert naar zo'n 9 graden! We halen dus alles uit deze dag en lopen van 11:00 tot 20:00 uur door de stad. We houden het nu bij 'de buitenkant', dan kunnen we morgen nog bedenken wat we van binnen willen zien.
We beginnen bij Pemberton Place, vernoemd naar John Pemberton, de uitvinder van Coca Cola. Hier staat het museum "World of CocaCola", waarin het geheim van het drankje wordt prijsgegeven. Ernaast staat het Georgia Aquarium, het grootste aquarium ter wereld met naar het schijnt een prachtige dolfijnenshow. Via het stadspark dat herinnert aan de Olympische Spelen van 1996 lopen we naar het CNN-gebouw en daar nemen we wel even een kijkje in de openbare centrale hal. We overwegen om morgen de studiotoer te doen voor een blik achter de schermen.
Vervolgens lopen we helemaal naar de andere kant van het centrum naar een plek van grote historische waarde: de wijk van Martin Luther King. Hier staan zijn geboortehuis, de kerk waarin hij predikte en zijn laatste rustplaats. Het is er onvoorstelbaar rustig; even zijn wij zelfs de enigen. We rekken de tijd tot het donker wordt om nog een paar mooie foto's te maken van Atlanta by night.
Donderdag 7 februari 2013: Atlanta
Alsof de jetlag nu pas zijn werk doet, slapen we enorm uit. Het weer is inderdaad omgeslagen, maar de regen lijkt mee te vallen. Voor het eerst doen we onze jassen aan en hebben we de paraplu nodig.
Voor een plek om te brunchen, kiezen we het populaire Metro Café Diner, een paar 'blocks' van het motel. De kaart is heel gevarieerd en heeft Griekse / mediterrane invloeden. Kiezen wordt ons moeilijk gemaakt, maar met een beetje hulp van de vriendelijke serveerster wordt het uiteindelijk de spinazietaart met Griekse salade. Allememaggies, we zochten iets kleins en lichts en we krijgen een megaportie op onze nuchtere maag! Een ieniemienie soepje (dat dan weer wel) is inclusief en bij het afrekenen blijkt ook dat de koffie en thee inclusief waren, die 2x werden bijgeschonken. Terecht een superplek dus; een aanrader voor iedereen die in Atlanta is (althans wat de spinazietaart betreft) . Via het CNN Center (waar we toch geen studiotoer doen) en het winkelcentrum (waar we zelf een Swirlijsje draaien) lopen we weer terug naar het motel. Pas rond 20:15 uur gaan we weer naar buiten - het is gelukkig droog - om wat te eten, maar we komen er al snel achter dat we eigenlijk helemaal geen honger hebben. Het lukt ons dus niet echt om een regenachtige dag door te brengen zoals Amerikanen dat doen: met eten en..... eten.
Vrijdag 8 februari 2013: Op weg naar Charleston
Vandaag verlaten we het inmiddels weer aangename Atlanta en rijden we richting de oostkust. De afstand tot Charleston rijden we in twee dagen en vandaag willen we tot Augusta rijden, een niet al te gekke afstand. De route is makkelijk: alleen maar rechtdoor. Een ontbijtstop bij de Subway nemen we pas als we de grootste drukte achter ons hebben gelaten. Weer anderhalf uur later stoppen we ter hoogte van de plaats Thomson voor een bak koffie en dan is het nog maar een half uur rijden tot Augusta. We zijn er eigenlijk een beetje vroeg (14:45 uur), maar hierna gaan we eindelijk van de snelweg af en dat valt mooi samen met een nieuwe dag.
De plek die we op het oog hebben voor de overnachting is zo mogelijk een nog grotere en drukkere 'commercial strip' dan die we een paar dagen geleden hadden, met alles erop en eraan. Thuis hadden we al voorbereid dat we voor het motel La Quinta Inn willen gaan, niet wetende dat er nog een stuk of tien aan deze weg zitten. Maar La Quinta Inn it is. We droppen onze spullen en lopen dan de 'strip' af om te zien wat onze eetmogelijkheden vanavond kunnen zijn. Ach, een pizzaatje moet toch ook een keer kunnen.
Zaterdag 9 februari 2013: Naar Charleston
Het is nog ongeveer 230 km naar Charleston. Niet zo ver, maar we gaan nu eindelijk eens van de snelweg af, dus we zullen er wat langer over doen. Het is prachtig, zonovergoten weer en zo'n 17 graden, dat achter glas aanvoelt als 25 graden. Jammer dus om in de auto te zitten, maar het is niet anders.
De route voert glooiend door bosachtig gebied met een paar dorpen en gehuchten. Tussen de prachtige, goed onderhouden woningen staan soms vreselijk vervallen krotten, vaak stacaravans. Zonde. We rijden duidelijk door een biblebelt: elk dorp en elk gehucht van een paar huizen heeft een kerkgebouw en we lezen steeds weer dat God met ons is en dat Jezus van ons houdt. Altijd prettig om te weten. Het overstekende eekhoorntje waarvoor John een noodstop maakt en de ABS aan een testje onderwerpt, heeft er in ieder geval ook profijt van. De keuze aan motels in Charleston is reuze, maar ze zijn hier beduidend duurder. We laten ons overtuigen door een recensie op internet en kiezen voor Creekside Lands Inn, in het zuidelijkste puntje van Charleston, met een eigen vijver en op zo'n 10 km van het historische centrum. We zijn net op tijd om nog even van het late zonnetje te genieten.
Zondag 10 februari 2013: Charleston
Winterstorm 'Nemo' is net het land uit of 'Orko' staat alweer paraat. Ook het zuiden van de VS gaat gebukt onder extreem weer met hevige regen en enkele tornado's. Het gebied tussen nota bene New Orleans en Atlanta heeft het het zwaarst. Wij hebben dus geluk gehad vorige week, maar we weten dat de regen onze kant op komt. Vandaag is voorlopig even de laatste mooie dag voordat de komende drie dagen de regen met bakken uit de lucht zal vallen. We moeten het er dus maar goed van nemen, en dat doen we ook.
Charleston heeft een rijke historie. Het is een van de oudste steden van de VS met indertijd een bloeiende slavenhandel (er zijn in de omgeving nog plantages die de herinnering daaraan levend houden) en de Amerikaanse Burgeroorlog begon hier in 1861. Charleston is ook in andere zin rijk: in het historische centrum staan enorme, drielaagse 18e en 19e eeuwse herenhuizen die door de Engelse kolonialisten of rijke bankiers of handelaren zijn gebouwd. Ongetwijfeld onbetaalbaar. De lanen zijn groen met palmbomen of eeuwenoude eiken. Er zijn ook Franse invloeden, zoals we die in New Orleans hebben gezien. Dit centrum ligt op een punt van een schiereiland en wordt omringd door het water van twee rivieren. Erlangs loopt een wandelboulevard, waar het goed vertoeven is, al is het windje wel wat fris. Hoewel het centrum best compact is, lopen we ongemerkt een uur of zes rond. Het is een prachtige dag met heel veel zon en dat was mooi niet voorspeld. Graag ook zo de komende dagen...
Maandag 11 februari 2013: Naar Savannah
Het heeft vannacht flink geregend, maar als we klaar zijn met het ontbijt, is het droog. De lucht is gelukkig niet pikzwart, dus hopelijk gaan de buien meevallen. We hoeven vandaag niet zover - zo'n 175 km - dus we hebben de tijd om de autoweg te nemen die wederom langs dorpen en gehuchten, en villa's en krotten voert. Als we een minuut of 20 onderweg zijn, begint het toch flink te regenen en dat houdt lang aan, met behoorlijk wat aguaplaning op de weg. Onze comfortabele auto blijkt daar niet helemaal geschikt voor te zijn, dus we rijden voorzichtig. Het heeft geen zin om onderweg te stoppen, voor zover daarvoor überhaupt gelegenheid is. Maar dat geeft niet, want na anderhalf uur zijn we al in Savannah, waar het ineens warm en vochtig is. En het is droog. Ons motel staat in Zuid-Savannah en daar zijn we al om 14:15 uur. Het is nog steeds droog en een waterig zonnetje breekt zelfs even door. We lunchen bij de Starbucks om de hoek. We weerstaan de verleiding om nu - nu het goed weer is - ook al naar het centrum te gaan; het is immers afwachten wat het weer morgen brengt. In plaats daarvan draaien we een wasje (gut, die koffer had half zo vol hoeven zijn...) en volgen we op TV de jacht op een doorgedraaide ex-politieman en de rechtszaak van een koelbloedige, jonge moordenares.
Dinsdag 12 februari 2013: Savannah
Savannah lijkt op het eerste gezicht sterk op Charleston: statig met kapitale 18e en 19e eeuwse villa's, geschiedenis met slavenhandel, koetsjes en trolleybusjes. Maar Savannah is veel groener. De kilometers lange lanen zijn overwoekerd door de kruinen van imposante eiken met Spaans mos en er zijn maar liefst 21 plantsoenen (squares) met elk een kunstwerk (beeld, fontein, obelisk). Niet voor niets is de stad decor geweest voor menige film, waaronder "Forrest Gump". Tot een uur of 10 regent het licht en balen we als een stekker (hadden we toch gisteren al iets moeten meepakken?!). Als we vlak daarna vertrekken, is het droog en godzijdank blijft het dat vrijwel de hele dag. Uren slenteren we weer door het historische centrum en langs de oude werven aan de Savannah River. Net als we uit de St. Johns Kathedraal stappen en klaar zijn met onze wandeling, begint het enorm te gieten en onweren. We moeten alleen nog de parkeergarage even verderop zien te bereiken en dat levert slechts een klein beetje natte voeten op. Eenmaal in de auto wordt de regen alleen maar erger en de weinige straatkolken kunnen de hoeveelheid water op veel plekken niet aan. Wat hebben wij een ongelooflijke mazzel gehad!
Woensdag 13 februari 2013: Naar St. Augustine
Zal je altijd zien dat het wolkendek wat dunner lijkt en zelfs het zonnetje zich laat zien. Het is ineens warm en klam. Maar goed, onze tijd in Savannah zit erop en we maken ons op voor de laatste staat van onze reis: Florida, de 'Sunshine State'. De tropische invloeden merken we meteen (zo'n 28 graden en nog klammer), maar nota bene over de staatsgrens begint het te regenen en dat doet ons twijfelen over de eindbestemming van vandaag. Gelukkig wordt het ook snel weer droog, dus kunnen we gewoon tot St. Augustine rijden. Het is het oudste stadje van de VS en barst van de Spaanse invloeden, ay ay ay! Laat morgen de tapas en sangría maar komen!
Donderdag 14 februari 2013: St. Augustine
Alsof Valentijnsdag een nationale feestdag is, zo erg wordt er hier bij stil gestaan. In de Wal Mart liggen schappen vol met hart- of bloemvormige zoetigheden en in de linker bovenhoek van elk TV-kanaal staat een hartje. Misschien brengt St. Augustine ons een beetje in de goede sfeer; als oudste stadje van de VS en door de Spanjaarden gesticht, moet het toch zeker barsten van de romantiek?!
St. Augustine e.o. was geliefd bij de veroveraars; de Spanjaarden verjoegen de Fransen in dit gebied en stichtten er in 1565 dit plaatsje, dat vervolgens een paar decennia later door de Britten werd platgebrand. Reden om het te beschermen door in 1672 het Castillo de San Marcos te bouwen, dat nog steeds in zeer goede staat te bewonderen is. Verder is er niet echt veel meer van de alleroudste gebouwen over, maar wel staan er nog het oudste, in Spaanse stijl gebouwde, woonhuis van Florida (uit begin 18e eeuw) en het oudste houten schoolgebouw van de VS (uit halverwege de 18e eeuw). Daarnaast herinneren vooral de smalle straatjes, mediterrane huisjes met veranda's, smeedijzeren balkons en patio's, en vooral de straatnamen (Sevilla, Valencia, Granada Street, etc.) aan de Spaanse geschiedenis. Er wordt ook wel veel Spaans gesproken op straat, maar dat zijn gewoon toeristen en we horen het eigenlijk al de hele vakantie overal (veel is hier tweetalig). Op de veranda van een Engels eetcafé horen en zien we Amy Hendrickson prachtig zingen en gitaar spelen. John is er zelfs zo van ondersteboven, dat hij haar CD koopt. Amy is op dat moment even Johns Valentina. Maar terug bij het motel maakt ie het goed. We willen toch eens wat anders dan anders eten en doen wat we nog niet eerder gedaan hebben: we halen wat bij de afhaalchinees! (maar hier heet dat netjes de 'Asian Bistro'...). We eten heerlijk en comfortabel in de ontbijtzaal van het motel. Stom dat we daar niet eerder aan gedacht hebben. Happy Valentine!!
Vrijdag 15 februari 2013: Naar Cape Canaveral
Het dikke wolkendek van gisteren is helemaal verdwenen en op deze stralende dag moeten wij weer de auto in; hoe kiezen we het uit! We vinden het wel de moeite om onder deze zonnige omstandigheden even opnieuw te stoppen bij het Castillo voor een mooier plaatje. Het is er nu veel drukker, maar we pakken ook mooi het kanonschot van 10:45 uur mee.
We denken een mooie route langs zee te gaan rijden, dus we steken de Mantanzasrivier over en komen zo langs de 19e eeuwse vuurtoren van St. Augustine. In het water daarachter zien we enkele Bruine Pelikanen zwemmen en we worden er zelfs op gewezen dat de zeldzame walvissoort Noordkaper hier voor de kust kan zwemmen. Al snel krijgen we door dat de route helemaal niet zo bijzonder is als die op de kaart lijkt en ook helemaal niet snel, dus we steken gauw weer terug naar de snelweg. Racestad Daytona racen we voorbij en we rijden in één keer naar Cocoa, onze uitvalsbasis voor een bezoek aan het Kennedy Space Centre morgen.
Zaterdag 16 februari 2013: Kennedy Space Centre (KSC)
Het KSC kennen we beter als 'Cape Canaveral', de plek van waar astronauten (m.n. met de Space Shuttle) gelanceerd worden. Het KSC is "de plek om het universum te ontdekken, te verkennen en te begrijpen". Het is voor een groot deel een museum met foto's, ruimtepakken, gebruiksvoorwerpen, maanstenen en videopresentaties, maar er valt ook veel te ervaren. Wij weten nu bijvoorbeeld hoe het voelt om met 29.000 km/uur afgeschoten te worden (als een natuurlijke facelift, zeg maar...) en in het IMAX-theater beleven wij in 3D het gesleutel aan de Hubbletelescoop mee alsof we er zelf bij waren.
In de rakettuin bij de ingang staan (dezelfde soort) raketten die NASA-astronauten in de ruimte brachten en in sommige capsules kun je een kijkje nemen. Een bezoek is niet compleet zonder een - wel erg lange -bustoer over het terrein, waarbij je vanaf een observatietoren de lanceerplatforms kunt zien. Tijdens deze toer zien we een kleine alligator in een van de sloten; het hele gebied is tevens een belangrijk natuurgebied. Last but not least kun je een (ex-)astronaut ontmoeten, maar dat is er bij ons niet meer van gekomen. Acht uur lang zijn we hier onder de pannen en we vinden het de moeite waard. We komen zelfs tijd te kort. Wat nou Walt Disney World? Kennedy Space Centre rules!!
Zondag 17 februari 2013: Naar Clearwater / St. Petersburg
De koudegolf die veel sneeuw in het noorden van de VS brengt, breidt zich uit naar het zuiden en weet zelfs Florida te bereiken. Geen sneeuw hier, maar er is kans op nachtvorst. Overdag is het zonnig, maar fris en er staat veel wind. Als we 's morgens vertrekken is het slechts 10 graden, dus de jassen kunnen weer aan. Het zal vandaag niet meer dan zo'n 14 graden worden. We steken Florida over naar de westkust om in de buurt van Tampa uit te komen.
De route is in het begin wat saai; Florida is erg vlak maar wel groen. Een gekkenhuis wordt het in de buurt van Orlando, waar alle familiepretparken liggen. Kilometerslang aaneengesloten glimmen de neonletters ons tegemoet van motels, hotels, Disney cadeauwinkels, fastfoodketens en boekingskantoren die er zijn voor de vele bezoekers aan die parken. Op de snelweg richting Orlando staat zelfs file. Wij laten dit gelukkig allemaal aan ons voorbij gaan, maar rond Tampa wordt het ook wel weer wat drukker. We besluiten om niet in de drukte van de stad een overnachtingsplek te zoeken, maar iets daarbuiten. Het wordt Clearwater, dat precies tussen Tampa en St. Petersburg ligt. Mooi stategisch, dan kunnen we morgen alle kanten op.
Maandag 18 februari 2013: St. Petersburg
Vannacht was het zeker koud, maar vandaag is de ergste kou alweer uit de lucht en warmt het snel op tot een zonnige 20 graden. We kiezen voor een toer over het schiereiland waarop St. Petersburg ligt.
Eerst gaan we naar het Seabird Sanctuary aan de kust, op toch nog een half uur rijden van ons motel. Het is het grootste opvangcentrum in de VS voor wilde vogels, maar vreemd genoeg ligt het aan een drukke, toeristische weg en verscholen tussen hotels en resorts aan de Golf van Mexico. Absoluut geen plek die we verwachtten. Qua oppervlakte is het centrum ook helemaal niet zo groot, maar er zijn veel vogels. Met name bruine pelikanen, reigersoorten en zelfs twee uilen en een wel erg zielige havik. Het centrum trekt vogels van buiten aan, die lekker komen scharrelen en op de hokken en in de bomen zitten. Achter het centrum is het strand, dus we maken éindelijk onze eerste, korte strandwandeling.
Na anderhalf uur vogels kijken, steken we het schiereiland over om naar het centrum van St. Petersburg te gaan. Hier staat onder andere het Salvador Dalí Museum (maar daar doen we niets mee) en in de reisboeken lezen we over de 800 meter lange pier, waar het centrum van het openbare leven plaatsvindt en waarop een uitkijkplatform te vinden is. Daar zijn we dus nieuwsgierig naar. De pier blijkt niets bijzonders in uiterlijk vertoon en de 'winkels en restaurants' stellen helemaal niets voor. Het uitzicht is wel fraai en daar genieten we dan ook wel even van.
Dinsdag 19 februari 2013: Noord Tampa
We verkassen naar een ander deel van Tampa; de afstanden zijn toch wat te groot om vanuit één punt te bereizen. Het is weer wat warmer nu (zo'n 23 graden) en we hebben even geen zin in een stedelijke omgeving. Het bezienswaardige oude stadsdeel van Tampa uit de tijd van de sigarenfabrieken (Ybor City), laten we links liggen. De meningen daarover zijn toch verdeeld. In plaats daarvan wandelen we door het Lettuce Lake Regional Park, ten noorden van Tampa en vlakbij ons motel-voor-één-nacht. In het park voert een vlonderpad door mangrove en moeras langs een meer, waarbij we veel vogels en ook kleine schildpadden zien. Alligatoren schijnen er ook voor te komen, maar die houden zich vandaag schuil.
Woensdag 20 februari 2013: Naar Fort Myers
Terwijl het in het noordoosten van de VS maar blijft sneeuwen en vriezen en het in onze eerdere bestemmingen New Orleans en Atlanta regent, dondert en bliksemt, is het in Florida weer gewoon tropisch met zo'n 27 graden. Dat blijft toch wel apart in dit enorme land: als je zou willen, kun je de ene dag skiën en de andere dag naar het strand.
De route voert vandaag ruim 200 km naar het zuiden. Als we net goed en wel Tampa uit zijn, maken we al onze eerste stop, bij een elektriciteitscentrale. De centrale ligt aan een baai en het daardoor verwarmde water trekt zeekoeien aan. Wij willen dat natuurlijk wel eens zien en denken dat we net geluk moeten hebben en dat niemand deze plek kent. Fout! Het is een compleet ingerichte locatie met informatiecentrum, uitkijkplatform en parkeerplaats. We zijn zeker niet de enigen en geluk heb je blijkbaar niet nodig, want de baai ligt bezaaid met bewegingsloze reuzen. Ze kunnen ons van alles wijsmaken, maar we nemen maar aan dat dit nu zeekoeien zijn. Bommen uit de Tweede Wereldoorlog hadden we ook geloofd...
In onze eindbestemming Fort Myers maken we voor het eerst mee dat het motel van onze keuze vol is. Maar gelukkig ligt er nog een representatief motel naast en daar kunnen we wel terecht. 's Avonds pakken we de auto om speciaal naar een veganistisch restaurant te rijden, waarover John had gelezen. De recensies zijn lyrisch en we eten er op zich prima, maar niet echt buitengewoon. Waarschijnlijk zijn we in Nederland wat meer gewend.
Donderdag 21 februari 2013: Sanibel en Captiva Island
De regio waar we nu zijn, is een geliefde vakantiebestemming, vooral vanwege de eilanden voor de kust. Sanibel Island en het daaraan vast liggende Captiva Island zijn met hun ongerepte stranden en luxueuze (vakantie)huizen de bekendste en drukbezochtste eilanden, en tevens erg geliefd bij schelpenzoekers. In het natuurreservaat op Sanibel leven zeldzame vogels, pelikanen, flamingo's en krokodillen. Reden dus voor een bezoekje en onze verwachtingen zijn hoog gespannen.
Na een hele dag op de eilanden vertoefd te hebben, kunnen we zeggen dat we het best hadden kunnen laten. Ja, we hebben veel vogels en een alligator gezien (volgens de parkmedewerker de eerste in lange tijd!), maar de eilanden zijn ontzettend druk en de stranden zijn alleen toegankelijk via parkeerplaatsen waarvoor de parkeermeter loopt. Even lekker ergens de auto neerzetten voor een loopje of idyllisch plekje, is er dus niet bij. En bijzondere schelpen liggen ook helemaal niet voor het oprapen, die moet je net weten te vinden. We hebben veel te veel in de auto gezeten voor deze bestemming en op zo'n mooie dag. Zonde. We maken het een beetje goed door 's avonds bij een écht American Diner te eten, vlakbij ons motel. We wanen ons even in de fifties.
Vrijdag 22 februari 2013: Naar Florida City
Via de langzame kustroute en een weg dwars door het moerasgebied van centraal Zuid Florida rijden we in één keer naar Florida City, het zuidelijkste plaatsje van het vaste land. Omdat we er door wegwerkzaamheden vrij lang over doen, rijden we alle tussentijdse stopmogelijkheden voorbij en zullen we nog zien of we daar later nog eens terug komen. Florida City wordt al beschouwd als een voorstadje van Miami, maar het ligt er toch nog zo'n 55 km vandaan. Het ligt in een gebied dat vergelijkbaar is met het Westland in Nederland: tuinbouw en fruitteelt, alleen dan zonder kassen. We verblijven hier vijf nachten om zowel Everglades National Park als de tropische eilanden van de Florida Keys te verkennen.
Zaterdag 23 februari 2013: Everglades National Park
Florida City ligt ideaal aan het begin van de toegangsweg naar de Everglades. We zijn er met 20 minuten en voor $10 (zo'n €7,50) kunnen we maar liefst 7 dagen in het park rondbrengen.
We hebben goede verhalen gelezen over de eerste twee wandelingen in het park, dus daar beginnen wij ook maar mee. Het blijkt een gouden greep: we zien veel vogels van heel dichtbij, schildpadden, zelfs een slang en niet één, niet twee, niet drie, maar zo'n 40 alligators (waarvan 29 bij elkaar)!! Ze liggen ook vlakbij het looppad te luieren in de zon, geweldig. Omdat er zoveel te zien en te horen is, doen wij over dit wandelingetje van een uur zo'n 2,5 uur en ondanks de bewolking raken we goed verbrand. De andere drie wandelingen elders in het park die we vandaag doen, zijn maar kort en laten ons moeras à la Oostvaardersplassen en tropisch bos zien. Tijdens één van die wandelingen zien we nog een ieniemienie alligatortjes. Rossig van de warmte laten we het vandaag hierbij. Voor de rest kunnen we de komende dagen nog eens terug komen. Terug bij het motel lappen we onszelf op en gaan dan op chique eten tegenover het motel, waar John z'n eerste wijntje in drie weken drinkt! Afsluitend lopen we nog even over de kleine kermis naast ons motel, zónder kolereherrie!
Zondag 24 februari 2013: Everglades National Park
We weten zeker dat we nog een keer naar de Everglades willen, maar ook dat we zo'n lange dag in de hitte zoals gisteren, niet zien zitten. We twijfelen of we nu helemaal naar Shark Valley in het noorden van het park zullen rijden, maar dan moeten we weer langs de wegwerkzaamheden en bovendien hebben we gisteren hier aan de zuidelijke kant ontzettend veel gezien. Maar nog niet alles. We besluiten uiteindelijk dat we pas vanmiddag gaan, als de ergste warmte voorbij is. Dan pakken we ook de invallende duisternis mee en wie weet brengt dat wat moois. Geen nieuw deel dus dat we gaan ontdekken, maar kijken of wat we al hebben gezien, nog mooier kan worden.
We zijn rond 15:00 uur bij de eerste wandeling van gisteren en het is nog steeds bloedheet. Het is nu minder druk en ook de vogels langs het wandelpad zijn met veel minder. Op plekken waar we gisteren veel dieren zagen, zien we nu niets. Zelfs de groep van 29 alligators van gisteren, is nu een groep van 'maar' 20 alligators op dezelfde plek. Het wordt vrij snel wat koeler en naarmate de zon ondergaat, worden de dieren actiever en luidruchtiger, prachtig om te zien en te horen. Helaas worden de muggen - waar we tot dan toe helemaal geen last van hadden - ook actief, dus houden we het snel voor gezien. Het is 18:30 uur en pikdonker als we het park weer uitrijden, een leuke ervaring rijker.
Maandag 25 februari 2013: Florida Keys
Of we helemaal naar Key West gaan rijden, op zo'n 200 km van Florida City, valt te betwijfelen, maar we staan vroeg op en zien wel hoever we komen. In ieder geval willen we de (oude) Seven Miles Bridge tussen de eilandengroep Marathon en Big Pine Key zien en ervaren. Vanuit de auto zien we prachtige plaatjes van wit zand en helderblauw water, maar al snel komen we er achter dat er maar weinig plekken zijn om te stoppen en er van te genieten. Dat is een beetje the story van deze vakantie.
Na een vroege eerste stop, stoppen we pas weer bij die Seven Miles Bridge, waar de oude en nieuwe brug naast elkaar liggen. We lopen wat rond en over de oude brug en zien er bij toeval een gigantische leguaan zitten, de hier niet echt schijnt thuis te horen. Key West is hier nog maar zo'n 45 km vandaan en je moet toch op het zuidelijkste puntje van het Amerikaanse vasteland geweest zijn, dus we gaan toch door. In het toeristische Key West is het druk en warm, we kunnen de auto niet kwijt en er staat zelfs een rij voor de foto op het zuidelijkste punt (!!). Niets voor ons; zelfs het prachtige Smathers Beach met palmbomen op het strand, kan ons nu weinig boeien. We kopen een broodje, maken tussen de mensenmassa door een foto van het zuidelijkste punt en vertrekken snel weer. Dit was onze kennismaking met Key West...
Op de terugweg stoppen we pas weer op Big Pine Key, waar we twee korte wandelingen maken in het Key Deer Refuge. In dit kleine natuurpark schijnt een groep van zo'n 300 herten te zitten die alleen hier voorkomen. Maar het is blijkbaar nog te warm voor ze om zich aan ons te laten zien. Wel zien we bij de Blue Hole, het enige zoetwatermeer van de Keys, nog twee alligatoren liggen. De volgende stop is bij een oude spoorbrug die al in 1935 deels werd weggeslagen door een orkaan en sindsdien niet meer in gebruik is. Door de inmiddels laaghangende zon is de roestige bouwval toch best een mooi plaatje. Dan is het tijd om een mooi plekje te zoeken om naar de ondergaande zon te kijken. Gelukkig gooit de bewolking roet in het eten, want zo'n plekje vinden we niet zomaar, of we zien het te laat. Er rest ons nog een vrij lange rit in het donker terug naar het motel; helaas weer een mooie, warme dag waarop we te veel in de auto hebben gezeten.
Dinsdag 26 februari 2013: Florida Keys
We hoeven niet weer helemaal naar Key West, dus we kunnen wat later op pad. Vandaag willen we nu eindelijk de mooie plaatjes maken en tijd hebben voor wat rustmomentjes.
Omdat het bewolkt is (maar niet minder warm), is het water niet zo blauw als het kan zijn, dus van die mooie plaatjes komt niet zoveel. Maar eindelijk hebben we tijd om een lekker met onze voetjes in het water te gaan en maken we toch nog een wandeling van zo'n twee uur door het tropische bos van Curry Hammock State Park, waar we tot drie keer toe bijna op best grote en merkwaardige hermietkreeften trappen. Een echte ondergaande zon zit er door de bewolking ook vandaag niet in, maar we nemen genoegen met de plaatjes die daar net aan vooraf gaan.
Woensdag 27 februari 2013: Naar Miami
Het is maar een kort stukje en 'immer geradeauss' naar Miami en de eerste kilometers gaan ook lekker vlot, maar door de daarna ontstane drukte en de EERSTE navigatiefout van de vakantie doen we er toch nog twee uur over om bij het gewenste motel pal naast het vliegveld te komen. Ook daar is het druk en we vrezen voor een beschikbare kamer, maar dat komt gelukkig helemaal goed. We hebben tijd om even wat rond te lopen en willen meteen kijken waar de bus vertrekt die ons morgen naar Miami Beach kan brengen. Ons motel ligt samen met nog een motel op een industrieterrein met veel auto(verhuur)- en aan het vliegveld verwante bedrijven, dus er is werkelijk niets bijzonders. De laag overkomende vliegtuigen trekken als enige onze aandacht. Tussen de twee motels staat de enige eetgelegenheid en die doet met de motelgasten goede zaken. Het busstation blijkt op loopafstand en we zien ook meteen dat we daar in de buurt vrijdag de auto moeten inleveren. Makkelijk! We kopen alvast een dagticket voor de bus, waarmee we morgen onbeperkt kunnen reizen. De avond is relaxt met uiteraard een hapje in het eetcafé naast het motel.
Donderdag 28 februari 2013: Miami Beach
We zijn op tijd opgestaan om nog volop van deze laatste dag te kunnen genieten. Het is bewolkt en daardoor erg aangenaam slenterweer. Al om 10:00 uur laten we ons door de bus bij Miami Beach afzetten. Tussen het mooie witte strand en de bebouwing (louter hotels en resorts) is een groenstrook met een vlonderpad aangelegd, waarop nu al aardig wat mensen actief zijn. Op het strand zelf is het (uiteraard) nog rustig, maar de kleurrijke strandstoelen, parasols én strandwachthuisjes zijn er klaar voor. Er wordt nog veel gebouwd of gerenoveerd, dus er is behoorlijk wat lawaai.
We lopen afwisselend over het strand en het vlonderpad en steken dan een paar straten in het centrum door op zoek naar het Holocaustmonument. Hemeltje lief, wat is dit een indrukwekkend monument! Een enorme hand lijkt uit een prachtige vijver te komen, maar wordt omringd met sculpturen van levensechte mensen in nood, waar de wanhoop van af te lezen is. Er is een fotogalerij waar de rillingen van over je rug lopen en een tunnel ("The Lonely Path") waarin de stemmen van Israëlische kinderen galmen die liederen van de Holocaust zingen. Wauw! Hier zijn we echt even door van ons stuk gebracht. Ongemerkt zijn we hier anderhalf uur. Daarna lopen we weer richting het strand en komen we op Ocean Drive uit, dat bekend is om de art deco gebouwen die in vele films en televisieseries als decor dienden.
We verwachtten felle kleuren, maar kijken tegen fletse pasteltinten aan, die met dit bewolkte weer niet goed eh...'uit de verf' komen. Hier en daar is voor de show een oude Cadillac voor de deur neergezet, maar we vinden het allemaal niet zo bijzonder. Maar goed, we kunnen zeggen dat we het gezien hebben. We lopen helemaal naar het allerzuidelijkste puntje van het eiland (South Pointe) met zicht op het strand, de Atlantische Oceaan en de skyline van Miami. Hiervandaan pakken we rond 16:55 uur de bus weer terug naar het motel. Het is prima geweest zo.
Vrijdag 1 en zaterdag 2 maart 2013: Terugreis
Hoewel we vroeg op moeten, hebben we toch een volledige nacht kunnen slapen en kunnen we rustig ontbijten. Binnen 5 minuten zijn we op de plek waar we de auto moeten inleveren en van daaruit gaat een metro naar de luchthaven. Ideaal. Op het nieuws zien we dat 'slechts' zo'n 320 km bij ons vandaan, op Cape Canaveral, de Falcon 9 raket wordt gelanceerd. We zijn zó dichtbij; waren we nog maar een dag langer gebleven...
Juist op het moment dat we aan boord zouden moeten gaan, wordt omgeroepen dat we in ieder geval 1,5 uur vertraging hebben. Balen, maar onze aansluiting in Washington komt gelukkig niet in gevaar. We nemen de tijd om wat te eten en iets later dan beloofd, kunnen we alsnog aan boord. Het is maar een klein vliegtuigje dat ons in 2,5 uur naar Washington gaat brengen. Tijdens het taxiën roept de gezagvoerder om dat het feest toch niet doorgaat en dat we terugkeren naar de gate. Hij komt beleefd persoonlijk uitleggen wat het probleem is: niets levensgevaarlijks, maar een melding die hij gewoon niet wilt hebben. Geen idee hoe lang het gaat duren, maar het vliegtuig zal zeker weten naar Washington vertrekken. Als we willen mogen we het vliegtuig verlaten en dat doen ook veel mensen. Maar de informatieverstrekking is daarna zo onduidelijk en de twee stewardessen doen zo dom, dat wij niet meer weten wat nu wijsheid is. We blijven in het vliegtuig en ongemerkt - dus blijkbaar toch vrij snel - gaan zo nog 3 uur voorbij. Dat betekent dat we onze aansluiting in Washington toch missen. Over wat we het beste kunnen doen, zijn de trutten onduidelijk. Wel komen twee anderen dames al onze namen noteren; we hopen dan maar dat dat ergens goed voor is. Met 5 uur vertraging en zo te zien een paar passagiers minder vertrekken we alsnog naar Washington.
Onderweg speculeren we over het scenario dat ons mogelijk te wachten staat. Het varieert van een vlucht morgen rechtstreeks naar Amsterdam, tot een vlucht vanavond nog naar Frankfurt en dan naar Amsterdam. Met Frankfurt hebben we slechte ervaringen, vandaar die optie. Voor welke zouden we dan kiezen? Bij aankomst in Washington worden we keurig opgevangen en blijkt dat het opnemen van onze namen inderdaad bedoeld was om ons verder te helpen. Dat is dan toch weer keurig gedaan. En alsof de duvel ermee speelt: inderdaad kunnen we vanavond nog met een vlucht mee naar Frankfurt, hoe bestaat het!! Hier hebben we écht geen zin in, maar we moeten wel; er is geen keuze en onze koffers zijn al onderweg. We krijgen een bon van $10 per persoon om wat te eten (hè verdorie, zo komen we niet door onze dollars heen) en over 2 uur kunnen we ons opmaken voor de vlucht. In die tijd proberen we nog te regelen dat we tijdens de lange vlucht náást elkaar zitten, maar dat gaat helaas niet lukken.
Het vliegtuig naar Frankfurt vertrekt keurig op tijd en we vermaken ons prima met films, muziek, en Patricia zit gezellig te kletsen met de vrouw naast zich. Omdat we meteen de nacht in vliegen, proberen we ook wat te slapen, maar dat lukt maar heel even. Rond 11:30 uur komen we in Frankfurt aan, een tijdstip waarop we via de normale gang van zaken al thuis hadden moeten zijn. We zijn kapot, maar moeten hier nog zelf inchecken voor onze vlucht naar Amsterdam. Dat gaat niet goed: KLM kent ons niet en stuurt ons weer terug naar United in de andere terminal. Zo reizen we twee keer heen en weer met de metro tussen twee terminals en moeten we rennen om de vlucht te halen. Maar die halen we en de vlucht naar Amsterdam duurt nog geen uur. Met deze wereldreis op één dag en 11 uur later dan gepland, komen wij én onze koffers (toch knap) veilig thuis. Pfff, en nu naar bed...
Juist op het moment dat we aan boord zouden moeten gaan, wordt omgeroepen dat we in ieder geval 1,5 uur vertraging hebben. Balen, maar onze aansluiting in Washington komt gelukkig niet in gevaar. We nemen de tijd om wat te eten en iets later dan beloofd, kunnen we alsnog aan boord. Het is maar een klein vliegtuigje dat ons in 2,5 uur naar Washington gaat brengen. Tijdens het taxiën roept de gezagvoerder om dat het feest toch niet doorgaat en dat we terugkeren naar de gate. Hij komt beleefd persoonlijk uitleggen wat het probleem is: niets levensgevaarlijks, maar een melding die hij gewoon niet wilt hebben. Geen idee hoe lang het gaat duren, maar het vliegtuig zal zeker weten naar Washington vertrekken. Als we willen mogen we het vliegtuig verlaten en dat doen ook veel mensen. Maar de informatieverstrekking is daarna zo onduidelijk en de twee stewardessen doen zo dom, dat wij niet meer weten wat nu wijsheid is. We blijven in het vliegtuig en ongemerkt - dus blijkbaar toch vrij snel - gaan zo nog 3 uur voorbij. Dat betekent dat we onze aansluiting in Washington toch missen. Over wat we het beste kunnen doen, zijn de trutten onduidelijk. Wel komen twee anderen dames al onze namen noteren; we hopen dan maar dat dat ergens goed voor is. Met 5 uur vertraging en zo te zien een paar passagiers minder vertrekken we alsnog naar Washington.